Aurèlie V., de moeder die haar twee kinderen vermoorde stond vandaag voor de rechter

Vandaag begon de rechtszaak tegen de 36-jarige Aurèlie V. uit Apeldoorn. Op 2 oktober 2013 vermoorde ze haar twee kinderen en probeerde ze zelfmoord te plegen. De 6-jarige Rosa Mascini en de gehandicapte 8-jarige Lucas Mascini werden die dag vermoord door de vrouw die hun juist zou moeten beschermen.

Aurèlie V. heeft uitgebreid verklaard tegenover de politie maar zegt nu dat die verklaringen maar deels kloppen.Op veel vragen van de rechtbank reageert ze met het antwoord, dat ze het niet meer weet. “Ik heb mijn kinderen het leven ontnomen, ik zag geen uitweg meer.” “Ik handelde op de automatische piloot, als een robot. Ik deed het maar ik dacht er niet over na.”

Uit de zitting blijkt dat Aurèlie V. al lange tijd kampte met een depressie en een burn-out. Ze zag geen positieve dingen meer en kampte sinds de zomer van 2012 al met zelfmoordgedachte. “De koek was op, het kruis was te zwaar.” Aurèlie V. wilde vooral zelf dood en ze heeft geen idee waarom ze de kinderen heeft meegenomen in haar wanhoopsdaad. Volgens de vader van de kinderen en dus haar man destijds zag de moeder geen licht meer in haar leven. Met hun zoontje Lucas ging het beter dan ooit en waarschijnlijk besefte Aurèlie V. toen ineens dat de zorg om haar zoontje nooit zou ophouden. Ondanks alle hulp die het gezin kreeg was Aurèlie V. volgens haar ex-man aan het eind van de dag aan het eind van haar latijn. Ze was impulsief en kon bijvoorbeeld in een keer de gordijnen gaan afknippen. Ze viel vaak in slaap en kon moeilijk uit bed komen.  Hij wist eigenlijk niet echt wat te doen met zijn depressieve vrouw en raadde haar aan om met eenn psycholoog te gaan praten. Ook had ze volgens hem baat bij de anti-depressiva die ze gebruikte, hierdoor was ze minder somber. Wel was ze volgens haar man echt een ‘binnenvetter’.

Aurèlie V. was in 2008 en 2009 al eens aan de anti-depressiva maar zegt er toen mee te zijn gestopt. In 2012 startte ze er weer mee, ze slikte paroxetine. Ze zegt dat ze in die tijd was aan het overleven. Ze hield zich groot tegenover anderen, maar van binnen ging het helemaal niet zo goed. “Ik denk dat ik me ook groot hield, en dat werd niet gezien.” Volgens haar doet haar man alsof er niets aan de hand was. De moeder had eind oktober 2013 een afspraak staan met een GGZ-psycholoog om te praten over haar problemen.

Haar schoonmoeder zegt dat ze destijds vrolijk was maar wel erg gesloten. Volgens haar schoonvader was Aurèlie V. vooral boos om de medische stand van zoontje Lucas, alle opnames en zijn handicap. Haar vader verteld dat ze er opgejaagder uit zag en in een neerwaartse spiraal zat. Andere kennissen noemen haar een echte moederkloek en zeggen dat ze moeite had om de zorg voor haar kinderen uit handen te geven.

Op de fatale dag had Aurèlie V. haar dochtertje Rosa ziek gemeld van school. Ook stuurde ze een mail naar de gymclub van haar dochter dat ze die dag niet kwam. “Ze zit witjes op de bank. Volgende keer komt ze weer.” Tegen de thuiszorg die die morgen aanwezig was om te zorgen voor Lucas zei ze dat ze zich moe en labiel voelde. “Laat me maar even, ik ben huilerig.” Samen met dochtertje Rosa zwaaide ze de thuiszorg uit en deed vervolgens alle deuren op slot en het rolgordijn omlaag. Ze schreef een afscheidsbrief: “Ik zag geen uitweg meer. Ik wil niet meer verder, ik vond het leven te moeilijk, te pijnlijk, te zwaar. Vaarwel. Aurèlie.” Vervolgens ging ze eerst naar Rosa en daarna naar Lucas, waarom weet ze niet meer. Het kleedje van de bank legde ze over Rosa heen. Daarna ging ze op de bank zitten en sneed zichzelf in haar armen, buik, voorhoofd en hartstreek. Toen “het” niet lukte nam ze 12 paroxetine tabletten en een ander medicijn. Vervolgens raakte ze buiten westen. Over de ambulance kan ze zich niets meer herinneren.

Uiteindelijk alarmeerde de oma van de kinderen haar zoon. Aurèlie V. had die middag afgesproken met een vriendin maar die kreeg geen gehoor toen ze aanbelde bij het huis. De schoonmoeder zegt: “Het schoot door mijn hoofd dat Aurèlie had gezegd dat ze zwarte gedachten had.” Haar zoon zei dat ze meteen de politie moest bellen en hij racete naar huis. Eenmaal thuis aangekomen vertelde de politie hem dat zijn twee kinderen waren overleden. Zijn vrouw had eerder dromen gehad, dat ze haar eigen kinderen vermoorde met een zelf slijpend mes. Volgens Aurèlie waren dat nachtmerries.

De thuiszorghulp vraagt zich nog steeds af wat ze heeft gemist die ochtend. En volgens een ambulancebroeder was ze wel degelijk bij positieven. “Ik dacht ze houdt de boel voor de gek.” Aurèlie V. zegt dat ze zich groot hield de dag na de moord, ze weet niet wat ze voelde. “Het is nu een chaos in mijn hoofd” verklaarde ze destijds. Ze zegt “Ik zat in een modus van waan, alles ging op de automatische piloot.” Ze legde doekjes over de kinderen heen maar ze weet niet meer waarom. Ook zijn er pleisters aangetroffen op wonden van Rosa. Aurèlie V. reageert dat ze dit niet heeft gewild: “Ik weet niet wat me bezield, ik vraag me tot de dag van vandaag af wat er is gebeurd.” Ze zegt dat ze pas bijkwam in de cel: “Ik voelde me slecht en ik moest huilen.” “Het besef van de gevolgen van wat ik had gedaan kwam pas veel later, toen ik stopte met medicatie.”

De oma van de Rosa en Lucas vindt dat de zaak veel te lang duurt, inmiddels zijn er al 10 pro-forma zittingen geweest. Mensen vermijden hun en kunnen niet omgaan met hun verdriet. “Wij hebben levenslang en voelen ons voor altijd beschadigd.” De vader van de twee kinderen verteld hoe hij ze ’s morgens gedag zei voordat hij naar zijn werk ging. Hij kuste Rosa en knuffelde de slapende Lucas. De rit terug naar huis was hels. Hij moest zijn kinderen identificeren:”Ze lagen met starende oogjes in het oneindig in een lijkzak.” Lucas vocht zijn hele leven om in leven te blijven. Veel konden een voorbeeld nemen aan de levenslust van zijn zoontje. Hij verteld dat hij later in een winkel liep en zich afvroeg waar Rosa was, toen het tot hem doordrong dat ze nooit meer terug kwam zakte hij door zijn benen. “Ze zijn vermoord op de plek waar ze veilig hadden moeten zijn.” Het huis staat te koop, omdat de vader er niet meer in kan leven.

Aurèlie V. heeft tegen de psychiater gezegd spijt te hebben dat haar zelfmoord poging mislukt is. Volgens deskundige is ze depressief als gevolg van een lange periode van overbelasting. In haar gevoel is er sprake van afstomping: “Een soort schemertoestand en wens om er niet meer te zijn.”

Donderdag gaat de rechtszaak verder, dan worden er deskundigen gehoord over de psychische toestand van Aurèlie V. en de bijwerkingen van haar medicijngebruik.